اشعار

در کـوی عـشـق زنـده مـرام پـدر کنـم            با یاد غربت تو جهان خون جگـر کنم
عمریست روی دامن پُر مهرت ای عمو            صبحم به شام و شام وصالم سحـر کنم

شـمـشـیـر می‌کـشـد سَـر یـار مـرا زند            من فـاطـمـه نـژادم و دسـتـم سـپـر کنم

برخـیـز، عـمه گر برسد بنگـرد تو را            افتاده‌ای به خاک، چه خاکی به سر کنم
رفـتـه عـمـو بـه عـلـقـمـه امـا نـیـامـده            کن صبـر تا عـموی رشـیـدم خـبر کنم
راهِ فـرات بـسـتـه شـده! آه مـی‌کـشـی؟            با خون حـنجـرم لب خشک تو تر کنم
با قتل صبر و نحر گـلـو عـاقـبت عمو            در احـتــزاز پــرچـم سـبـز پــدر کـنـم
پهلـوی پاره روی سنان یادگاری است            بر روی نیـزه صحبتی از میخِ در کنم
بازیچه شد به روی سنان جسم بی‌سرم            در راه غـربت تو دگر تـرک سر کـنم

به خدا حـافـظی تـلـخ تو سـوگـنـد نشد            هرچه کردیم که در خیمه شود بند نشد
پدرش کوهی پُر از صبر و شکیبایی بود            به پـدر این گـل معـصـوم هـمانند نشد

از هـمان لحـظـۀ پـرواز کـبـوتـرهایت            آشـنـا صـورت او با گـل لـبـخـنـد نشد

ظاهـراً پیـش من اما دل او در گـودال            زیر شـمـشیر غـمت بود که پابـند نشد
خواهرت نیست مقصر تو خودت می‌دانی            سـعی کـردم که نیـاید به خـداونـد نشد
سهمش ای‌کاش سه‌شعـبه نشود آه ولی            در تـمـامـیِ مـقـاتـل نـنـوشـتـنـد، نـشـد
آنچنان دوخت سه‌شعبه بدنش را به حسین            انـدکی فـاصـله مـا بـین دو دلـبـند نـشد

در دلم از غُربتت، درد جهان پنهان شده            حنجره آتش گرفته سیـنه‌ام سوزان شده

هیچ كس دیگر نمانده تا تو را یاری كند            كشتی صبرم اسیر موج این توفان شده

آمدم از خـیمه گه تا گـودی این قـتـلگاه            تا كه دیدم خـیـمۀ امـیـد من ویـران شده

ای عمو جان این برادرزاده را از خود مران            كودكی در راه قرآن با تو هم‌پیمان شده

اسم من را هم كنار جان‌نثاران ثبت كن            ای كه كار مكتب تو عاشقی عنوان شده

ای امام من، شـهـیدان تو سامان یافـتـند            لطف كن عبدالله تو بی سر وسامان شده

تاكه جان دارم ز جانت پاسداری می‌كنم            گرچه دستم در رهت از پوست آویزان شده

چون علی اصغرت آغوش برمن باز كن            لحظه‌ای دیگر ببین عبداله ت قربان شده

گـوئـیا بـیـنـم به اسـتـقـبال من آیـد پـدر            شام درد و رنج وهجرانم دگر پایان شده

ای «وفایی» چشم زهرا و امام مجـتبی            باز هم از مرثیه خـوانی تو گریان شده

ز جانش چشمه چشمه خون به باغ باغبان می‌داد            پناه باغبان بود این گل سرخی که جان می‌داد

زمام جان به دست و با تمام کودکی هایش            بزرگی را نـشان دوستان و دشمنان می‌داد

جهان بینی یک عالم به دست او دگرگون شد            که دست پرپرش درس مروت بر جهان می‌داد

به عطر کهنه پیراهن، چنان جان غزل پیچید            که با هر آه شعر تازه دست شاعران می‌داد

به دامان که بود این دست نیلی لحظه آخر            که اینگونه شمیم یاس و عطر ارغوان می‌داد

نشانی از تن در خاک و خون پیچیده پیدا نیست            دوباره غم گواه از یک مزار بی‌نشان می‌داد

غـیرت او حیدری شیر نرِ مجـتبی‌ست            نسل به نـسـلش کـریم آیـنـۀ کـبریـاست

معـرکه بر پـا شده در رجـز این پـسر            یـاد جـمل کـرده و فـخـر کـنـد بر پـدر

غیرت و حُحب و حیا بر قدمش رو زند            تـیـغ بـه دسـتـان او نـعـرۀ یـا هـو زنـد

یک تنه در کربلا پشت عمو لشگر است            سیرت او فاطمی صورت او حیدر است

مثل علمدار عشق دست کـریمش برید            حـرمـلـه‌ای آمـد و سـیـنـۀ او را دریــد

شد سپر و سنگ خورد نیزه و شمشیر خورد            تیر به قلبش نشست قلب حسن تیر خورد

رفته به نیزه سر و خاک خورد پیکرش            فرش ستوران شده جسم جدا از سرش

وای که غـارت شـده پـیـرُهَن پـاره‌اش            لطـمه زند بر خودش عـمۀ بیچـاره‌اش

بر شیر دخت زهرا ما هر دو نور عینیم            آلالـه‌های زینب جان بر کفِ حـسیـنـیم
رزمنـده‌های راهِ عـشـقِ ولایت هـستیم            از مـوقع ولادت مَستِ شهـادت هـستیم

جان می‌کـنیم نثـارِ نعـم الامیرِ عطشان            جـان قـابـلی ندارد در راه حـفـظ قـرآن

ای یـوسـف پیـمـبـر هـسـتیِ مـا فـدایت            واللهِ پـیـکـر ما خـاک است زیـرِ پـایت
این است حـاجت ما با قلب پُر شـراره            مست از می تو گردیم با جسم پاره پاره

دو گل آورده بود از بوستانی با صفا زینب            که تقدیم امیر خود کند در کربلا زینب
دو شیر از بیشۀ شیران اولاد ابو طالب            به ایشان یاد داده رسم جنگ مرتضی زینب

کنار شاه دشت کربلا برد آن دو مه رو را            بزیر لب کلامی گفت با شرم وحیا زینب

برای جانسپاری پیش پایت ای گل زهرا            بیاورده همه داروندار خویش را زینب
سلیمان تـحـفـۀ نـاقـابل موری تقـبل کن            اگر خواهی شود ای ذوالکرم حاجت روا زینب
پس از چندی همه دیدند زیر تیغ نامردان            صدایی می‌رسد از کودکان مادر بیا زینب
بیا مادر نما شیر طهـورت را حلال ما            که راضی گشت از جانبازی ما مصطفی زینب
حسین فاطمه آورد با خود نعش طفلان را            ولی بیرون نیامد از میان خیمه‌ها زینب

آورده‌ام نـذر عــلـی اکــبــرش کـنـم            نذر عـلـی نشد سـپر حـنـجـرش کنم
گـل‌های بـاغ زندگی‌ام را یکی یکی            نذر دهان خشک علی اصغرش کنم

در راه او برای خدا دلـخـوشی خود            نـذر دل شـکــسـتـۀ آب آورش کـنـم
آورده‌ام گـل پـسـرانـم بــرای چـه؟؟            آورده‌ام تـا کـه فــدای ســرش کــنـم
اصلا بزرگ کردمشان من به این امید            سربازهای کوچک این لشگرش کنم

دویـده‌ایـم که هـمـراه کـاروان بـاشـیـم            رسیـده‌ایـم که در جمع عاشـقـان باشیم
به شـوق اوج گـرفـتـن سـتـاره آمده‌ایم            که خاکـبـوس قـدم‌هـای آسـمـان باشـیم

شما و این همه غربت، چگونه جان ندهیم؟            خـدا کـند که سـزاوار بـذل جـان باشیم
دو چشم حضرت مادر دو چشمه باران است            چگـونه شاهد این درد بی‌کران باشیم؟
دویده در رگ ما خـون جـعـفـر طـیّار            زمان آن شده تا عـرش پر زنان باشیم
دو بال سبز پریدن به اذن دست شماست            اگـر اجـازه دهـیـد از فـدائـیـان باشـیـم
دو نوجوان فدایی، دو سرو خونین بال            همان که آرزوی مادر است، آن باشیم

این کبوترهای عاشق آسمان می‌خواستند           از فیوضات وسیعی بی‌کران می‌خواستند

ناخدای چشمشان مرهون اشک و آه شد           در همین دریایِ صحرا بادبان می‌خواستند

بی‌قـرارِ بی‌قـراری‌هایِ دایی بـوده و...           هر یکی پرواز را از آشیان می‌خواستند

با همین دریای خون سیراب‌های تشنه‌اند           تا دل میدان دوتا اسب دوان می‌خواستند

حضرت زینب که ابر و باد را در دست داشت           لشگر خود را زجنس تشنگان می‌خواستند

پیر میدان را به یک ضربه دوتا می‌ساختند           روبروی خویش یک مرد جوان می‌خواستند

گرچه هم پیر وجوان هیچ‌اند، از آن روبرو           نیمه‌جان‌ها، جانِ خود را مثل جان می‌خواستند

خستگی را خسته می‌کردند این جنگ‌آوران           آنقدر که کور دل‌ها هم زمان می‌خواستند

این یاس‌ها که در بَرِ من قـد کشیده‌اند            حـالا ز داغ اکـبـر تـو قـد خـمـیـده‌انـد
دیـدند می‌چـکـد ز عـبا خـون اکـبرت            دیگر از این حیات بـبـین دل بریده‌اند

تـا دیـده‌انـد بـیـن عـدو غـربـت تـو را            بر یاری‌ات دو ارتش زینب رسیده‌اند
بر تن، لـبـاس رزم نـمـودند نـاگـهـان            وقـتی صدای بی‌کسی‌ات را شنـیده‌اند
چـیزی نداشـتـم که کـنـم من نـثـار تو            پیـش تو این دو آبـرویم را خـریـده‌اند
هستیِّ خواهر تو همین دو کبوتر است            شکر خـدا که در ره تو پر کـشـیده‌اند
در خـیمه مانـده‌ام که نبـیـنم غم تو را            در لحظه‌ای که پیش تو در خون تپیده‌اند
شکر خدا شهید شدند و به روی خاک            خـنجر به روی حـنجـر پاکت ندیده‌اند
امـا شـونـد هـمـسـفـرم بـین دشـمـنـان            بر روی نیـزه صاحب رأس بـریده‌اند

جان به کف مست طواف قبلۀ مادر شدند            نعـرۀ یـاهـو به لب آئـیـنـۀ حـیدر شدند

بوی عطر فاطمه در خیمه‌ها پیچیده شد            در تـجـلی آیه آیه یـاس پیـغـمـبر شـدند

از لب دریای وحدت آب حق نوشیده‌اند            غرق ذات بی‌مثال حضرت داور شدند

لا فتی الا علی بر لب شعار شیرهاست            تیغ کج در کف شبیه ساقی کوثر شدند

میمنه تا میسره از تیغ آن‌ها خونی است            یک‌تنه خون خدا را یاور و لشگر شدند

سنگ‌باران رسم کوفی‌های بی‌غیرت شده            از هجوم سنگ و تیر و نیزه‌ها پرپر شدند

تن میان خاک و خون و سر به روی نیزه‌ها            پای دلبر جای دل سر داده و بی‌سر شدند

پیکر شیران زمین افتاد و مادر غرق آه            کرکسان آمادۀ غارت گری در قـتـلگاه

ارباً اربا، تشنه لب، از خون دل صورت خضاب            سایـبان پیـکـر آن‌ها نـشـد جـز آفـتـاب

شاخه‌های یاس و نعل اسب کوفی‌ها کجا؟            یاس‌های زینب و مهمان شدن بر نیزه‌ها

پیکـر آن‌ها به روی یک عبا آمد حرم            سر جـدا و پیـکـر آن‌ها جـدا آمد حـرم

تا برادر را خجل دید و شکسته درحرم            از درون خیمه بیرون سر نیاورد از کرم

معنی تام خودش را عشق اینجا دید و بس            کی بفهمد عشق زینب را دل هر خار و خس

خـاتـون جـهـان امـیـر مذهـب، زینب            صاحب علم و صاحب منصب، زینب

گــفـتـنـد شـفـیـقـه الـحـسـن بــود آرى            از عـشـق حـسین خود لـبالـب، زینب

آمــوخـتــه‌انـد عـاشـقــان درس از او            در عشق و جنون صاحب مکتب، زینب

چـادر به سـرش پـردۀ کعـبه‌ست بلی            کـعـبـه‌ست بـرابـرش معـضب؛ زینب

سـادات، عـزیـزه، عــلـویـه، شـمـسـه            از جـوهـر حـق گـشته مرکّـب، زینب

از سـوى ادیـبــان جـهـان مـی‌گــویـم            اربــاب ادیــــبـــان مــــودّب، زیـنـب

بر روى زمـین کـوه فـضائل، فـاضل            در نبـض کـرانه‌هاست کوکب، زینب

نـوری‌ست که در جان افق‌ها پیداست            خـورشـیـد سحـر سـتـارۀ شـب زینب

چون قـلب حـسین امیر عـشاق جهان            عــشـاق! بـگــوئــیــد مـرتـب زیـنـب

در ظاهـر نـاطق و فـصیح است ولى            در بـاطـن شـمـشـیـر مُـعـرّب، زیـنب

از چار حـروف نامت اى بی‌بى جان            دیـدیـم که شد کـعـبه مکـعـب زیـنب!

اى کـوثر مرتضى و زهـرا، کـبرى!            اى ذکـر پـرالــتـهـاب زیـنـب زینـب!

خلـوت شده دور و برت جانم فدایت            ای جـان زینب، جان طـفـلانم فدایت
فرزندها هـستـند بی‌شک جان مـادر            من جـان برایت هـدیـه آوردم برادر

ای کعبۀ من رنجشی از زائرت نیست؟            قـربـانـیان من قبول خاطرت نیست؟
افسوس، من، از این دو گل بهتر ندارم            بـایـد بـرایت عـاشـقـانـه سـر بـیـارم
آه ای سلـیـمان هـدیه‌ای ناچـیز دارم            از هـدیه‌ام حالی غـرور انگـیز دارم
در پیـش مادر سربلــندت می‌کنم من            عون و محمد را پـسندت می‌کنم من
بر قـامـت این کـودکـان حق پـرسـتم            با دست‌هـای خود لـبـاس رزم بسـتم
از نـیـزه‌هـا بر جـانـشان باکی ندارم            از کـینـۀ شـمـر و سـنان باکی ندارم
شرط مواسات من است این جان خواهر            باید به خون غلطند این دو مثل اکبر
شاید که کارت با عـدو بـالا نـگـیرد            بـگـذار تا فـرزند من جـایت بـمـیرد
حـتـی تن این‌هـا اگـر شـد اربـاً اربـا            هرگز نخواهی دید اشک خواهرت را
من از همین دم دست از آنها کشیدم            از تـو نـه اما از پـسـرها دل بـریـدم
بـر آسـمـان نـیـزه‌هـا بـاید نـشـیـنـنـد            بهـتر که عـصر غـارت ما را نبینند
وقتی که دست مـادر آنجا بسته باشد            خوب است چشم غیرتی‌ها بسته باشد
بـهـتر که جـولان سنان‌ها را نبـیـنند            بر صورت مـادر نشان‌ها را نبـیـنند
آنجا که دست و پای طفلانت بسوزد            آنجا که معجـرهای طفـلانت بسوزد
بر نـاقـه‌های بی‌حـجـاب افتاده باشیم            آنجا که در بزم شـراب افـتاده باشیم
باشد که در خـیـرات نان آنها نباشند            دروازۀ سـاعـات را آنـجــا نـبـاشـنـد
تا دور بـیـنـم از سـرت سنگ بلا را            نـذر سـرت کـردم بـرایت بـچـه‌ها را

شد خواهر تو غرق به موج محن حسین           گلگون شده ز خون شهیدان چمن حسین
بنما قـبـول این دو گـلم را و کن نگـاه           پوشیده‌اند هر دو به عشقت کفن حسین

گر پاره تن شوند عزیزان من چه غم           ای‌کاش از تو پـاره نگردد بدن حسین
باشند گر که این دو پسر، خون جگر شوند           نگـذار تا شـوند شـبـیه حـسن، حـسین
تـا که نـبـرده‌انـد مـرا مـجـلـس یـزیـد           بگـذار تا رونـد عـزیـزان من حـسـین
من قـول می‌دهم که نـیـایم ز خـیمه‌ها           حـتی اگر شـونـد بـریـده دهن حـسـین

ای یـادگــار مــادر و جــدّ و بــرادرم            هم خواهر تو هستم و، هم برتو مادرم

رخصت بده که فرصت دیدار کم شده            مهـمان جان زینب تو درد و غـم شده

دو دسته گـل نـثـار تو آورده‌ام حـسین            دوجان به کف برای تو پروده‌ام حسین

این دو، شکـوفـه‌های بهـشتی جعفـرند            نـوبـاوه‌گـان فـاطـمـه و جان حـیـدرند

رخـصت بده که دین خودم را ادا کنم            پـروردگـان مـکـتب خـود را فـدا کـنم

بـگـذار از مـحـبـت بـر تـو اثــر دهـم            بـگـذار مثل مـادر خود من پـسر دهم

مـانـنـد مــادرم کـه ولایت مــدار بـود            در غـربت پـدر همه جا ذوالفـقـار بود

بـگـذار روز غـربت تو مثـل او شـوم            تـیری مهیب بر دل و چشم عـدو شوم

گل‌های گـلشنم چو به روی زمین فتد            حاشا که روی چهرۀ من خط و چین فتد

پا را برون نمی‌نهم از خیمه‌گاه خویش            هرگز رها نمی‌کنم از سیـنه آه خویش

مـن افـتـخـار مـی‌کـنـم آنـان فـدایـی‌اند            از کـشـتـگـان راه تـو و کـربـلایی‌انـد

اکنون اگر فـدایی و در محـضر توأند            هر دو به نـیـزه هـمسـفران سـر تـوأند

یا ایـهـالـعـزیـز دو گـل را قـبـول کـن            اُمُّ الـشـهــیـد مـی‌شـوم آقـا قــبـول کـن

از بس‌که نـالـه کـرد دلـم از نـوا فـتاد            خامـوش شد«وفایی» ودرپای ما فتاد

هرچه دارم در ره جانان فدایی می‌کنم            کـشـتی بی‌بـادبـان را نا خـدایی می‌کنم
گـل بدون باغـبان دیگر ندارد حاصلی            این دو گل را من فدای راه دایی می‌کنم

یا قـبولم می‌کند شاه دو عـالم یا که من            می‌نشـیـنم پیـش پـای او گـدایی می‌کنم
بعد از این قربانیان با مادران هر شهید            می‌نشینم گـوشه ای و هم نـوایی می‌کنم
چیز دیگر در بساطم نیست غیر از این دو گل            این دو گل را بعد از این کرب و بلایی می‌کنم

هرچه در ساحل نشستم جزرم اصلاً مد نداد           عرش بر شعرم مجالی که به فرش افتد نداد
سِیر کردم واژه‌ها را عـقـلم امّـا قـد نـداد           چشم وا کردم نشان من به جز ابجد نداد

لاجَرَم با پای دل در سیـر ابجد پَـر زدم

شصت و نه دفعه پلاک شصت و نه را در زدم

شصت و نه دفعه وضو پشت وضو اما نشد           شصت و نه دفعه توسل؛ باب حاجت وا نشد
زیر و رو شد واژه‌ها مضمون نو پیدا نشد           شصت و نه دست دعا بردیم تا بالا نشد

در همین اثنی دمی گیرا به فریادم رسید
یا حسینی گفتم و خیرش به اجدادم رسید

یا حسـیـنـی گـفـتـم و دلـداده زیـنب شدم           هو کشیدم تا که مست از باده زینب شدم
عشق دام انـداخـت و آزاده زیـنـب شـدم           سجده‌ای کردم به خاک افتاده زینب شدم

گرچه دارد بیش ازاین الفاظ حرمت زینبش
می‌نویسم عشق می‌خوانم به جرأت زینبش

بعدلالا؛ گـریـه‌هـا پـایـان نمی‌گـیرد چرا           ابرها لبـریز؛ پس بـاران نمی‌گـیرد چرا

طفل کوچک فرصت جولان نمیگیرد چرا           شاه تشـنه در بـغـل قرآن نمی‌گـیرد چرا

رفت در آغوش دلبر زهرها چون قند شد
گریه گریه؛گریه‌ها تـبدیل بر لبـخـند شد

عقل سینه چاک کرد و ناگهان بی‌هوش شد           عشق شد آرام تا با عـشق هم آغوش شد
وقت مستی سر رسید و باده ساغرپوش شد           تا سرانگـشت محـبت شانه گـیسوش شد

کربلا در جلوه آمد؛ زخـمها سـرباز کرد
خواهر اول چشم بر روی برادر باز کرد

چشمها را باز کرد و عـاشـقی آغـاز شد           دل برفت از دست و یک آن روح در پرواز شد
با اشـارات نـظــر دلــدادگـی ابـراز شـد           دستها گهـواره شد هنگام خـواب ناز شد

لای لایی برادر خواهرش را خواب کرد
چشم بست و در مسیرعشق فتح الباب کرد

هر دوتا صیاد هر دو چون شکار یکدگر           هر دو مؤمن هر دو تا آئـیـنه دار یکدگر
هر دو تا ثـابـت قـدم پـای قـرار یـکـدگر           شب نمی‌شد روزشـان الّا کـنـار یکـدگر

هر دوتا واحد شدند و عشقشان مشروح بود
آن قَدَر که در دو تا پیکر فقط یک روح بود

مظهر ایمان حسین و روح ایمان زینب است           موج دریاها حسین و ابرباران زینب است
خیمه عفت حسین و حافظ آن زینب است           خط خط قرآن حسین و جلد قرآن زینب است

این یکی شمس هدایت آن یکی شمس حیاست
این یکی ابن الولایت آن یکی بنت الهداست

کیست زینب صبر مطلق روح عفت جان عشق           ثانی زهرای مرضیه نوک پیکان عشق

مادر کربـبـلا بـانـوی هـم پـیـمان عـشق           کیست زینب دخت حیدر خواهر سلطان عشق

بانویی که کفّه غم را کفایت کرد اوست
آنکه در عصر دهم نقل ولایت کرد اوست

بانوی معصومه خانوم جـلـیله کیست او           پاک از هر نوع؛ اخلاق رذیله کیست او
مریم عذرای این قوم و قـبـیله کیست او           بین زنهای جهان شخص عقیله کیست او

کیست او؟ آنکه به جز فریادعفت سر نداد
دادعباس و عـلی اکـبر ولی معـجر نداد

دور بازوی شهامت نقش بازوبند اوست           آن کسی که می‌زند بر کشته‌اش لبخند اوست
آنکه یک جا از تعلق های خود دل کَند اوست           وانکه بگذشته است حتی از دوتا فرزند اوست

با دو رکعت عشق حتی از نوافل هم گذشت
در مسیر عاشقی از مـیوه دل هم گذشت

چندباری این مسیر خیمه را طی کرد او           با تمـام عـشـق اصـرار پـیـاپـی کـرد او
تا دوتا گـلدسته را تـقدیم بر وِی کرد او           اسب آقازاده‌هایش را خودش هِی کرد او

عشق را اثبات کرد او یک تنه با بچه‌هاش
لافتی جـز زینب ولاسـیف الّا بـچه‌هاش

الغرض این زینبی که کعبۀ منظـور بود           آنکه از همسایه‌ها هم سایه اش مستوربود
وای برمن بعدعاشورا حجابش نور بود           در حصار اخنس و شمر و سنان محصور بود

بی‌محارم از مسیر کوفه سمت شام رفت
عصمت مستوره در انظار خاص وعام رفت

با دو فرزند خودش خونِ خدا را زنده کرد           دو عزیزش را فدا کرد و صفا را زنده کرد

زینب است و بی‌تفاوت نیست اصلاً بر حسین           با قیام و با قعودش جانِ ما را زنده کرد

الـبـلا ُ لـلـولا را مـعـنی و مـفـهـوم داد           حادثه سازِ دو دنیا شد ولا را زنده کرد

پای عشقِ حضرت ارباب با طفلانِ خویش           در تمامِ عرصه‌ها حسّ و وفا را زنده کرد

کودکانش را خود بی‌بی کفن پوشاند و بعد           با همین کارش تمامِ اقـربا را زنده کرد

زندگی یعنی شهادت زندگی یعنی حسین           هستی‌اش را خرج کرد و مه لقا زنده کرد

یادگةاری‌های عةبدالله او را زنةده کرد           بانـوی رزمنده هم آل عبا را زنده کرد

هیچ می‌دانی که خاتونِ جزا دختِ علی           با تمامِ کـارهایش کـربـلا را زنـده کرد

دیگر از روی تنم شمشیرها را برندار            نیزه‌ها را، تیغ‌ها را، تیرها را بر ندار

ریشه‌هاشان در دلی خون است می‌دانی خودت            از ستاره زخمم افزون است می‌دانی خودت

زخـم‌ها آیـات قـرآنـنـد تـفـسـیـرش مـنم            خواب گیسوها پریشان است تعبیرش منم

آی صحرا گرد طوفان دیدۀ دریا شناس            ای پیـمـبر زادۀ دریـا دل مـولا شـنـاس

نیست اینجا هیچ اقیانوس دردی مثل تو            هر چه می‌گردم در اینجا نیست مردی مثل تو

عشق یک دنیا پریشانی و حیرانی‌ نیست؟            آنچه من می‌دانم وخود نیز می‌دانی‌ نیست؟

بعد از این سیلاب عالم‌گیر کشتیبان تویی            ساحل آرامشی تو، نوح این طوفان تویی

اشک‌ها پیـغـمـبران سـوز آه کـیـسـتـنـد            یوسف افـتاده در اعـماق چاه کیـستـند؟

غیر از آغوش تو در شام غریب دشتها            کـودکـان تـشـنـۀ من در پـنـاه کـیـستـند

خواب مژگان تو را دیدم در این وادی بگو            این به خون غلتیدگان خیل سپاه کیستند

هر طرف یک آسمان بر خاکها افتاده است            این بنی افلاکیان خورشید و ماه کیستند

رد پایت در مقاتل هست هر جا داغ هست            جای دستت بر سر هر غنچۀ این باغ هست

بعد من دیگر عصا دست کلیم زینب است            وقت «بسم الله الرحمن الرحیم» زینب است

گاه گاهی نغمه‌ای از نینوا خواهی شنید            صوت قرآن مرا از نیزه‌ها خواهی شنید

بـا تـمـام داغ‌هـایـت آشـنــایـم مـی‌کـنـی            از حرم تا قتلگاه از بس صدایم می‌کنی

در سفـر از کـربـلا تا شام تنها نـیـستی            میروی اما تو دور از چشم زهرا نیستی

مـانـده حـالا از اذان آخرم در قـتـلـگـاه            اشـهــد أنّ عـلـی اکـبـرم در قــتـلـگــاه

در مـدیـنـه داغ‌هـای بیـکـرانی داشـتـیم            »یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتیم«

بار غم را از دلم ای کوه بردار و برو            با خودت دشتی پر از اندوه بردار و برو

گفت زینب بس که داغت را نظاره کرده‌ام            مـثـنوی مرثـیـه‌ها را چـارپـاره کرده‌ام